*هفت راهكار براي درمان لجبازي

 لجبازي يعني پافشاري روي نظرات و عقيده هاي خود و مخالفت با نظرات و عقيده هاي ديگران كه اين مخالفت گاهي آگاهانه و گاهي ناآگاهانه است.

اصولا لجبازي يك نوع رفتار و واكنش نامطلوب است كه به صورت هاي مختلفي خود را نشان مي دهد از جمله آسيب رساندن به ديگران ،ناسزا گفتن ،گريه كردن، گريه كردن وفرياد كشيدن ، شكستن وسايل، آسيب رساندن به خود وديگران و...در افراد لجباز پايين بودن اعتماد به نفس و عدم داشتن خود باوري مثبت و پذيرفتن خود واقعي مشهود است.

راه اول: مستقل بار آوردن كودك: در برخورد كلي بايد طوري با كودك رفتار كرد كه او بتواند درامور روزمره خود به طور مستقل و گاهي بدون نياز به ديگران تصميم بگيرد. البته فشارهاي منفي را نبايد در اين خصوص وارد كرد بلكه بايد با راهنمايي هاي بجا تذكر داد و روش هاي صحيح را به موقع به او آموزش داد. 

راه دوم: كودك را تا حد امكان وادار به عجله و شتاب زدگي نكنيم . معمولا خانواده در چند كار كودك را خواسته يا ناخواسته به عجله و شتابزدگي وادار مي كنند كه بيشتر مواقع عدم آگاهي والدين در تشديد آنها، دخالت مستقيم دارد. از جمله چيزهايي كه مي توان در اين رابطه ياد آور شد.

الف : حمام كردن: به جاي فراهم آوردن محيطي شاد ومفرح هنگام استفاده از حمام به محيطي دردآور و وحشتناك براي او تبديل مي شود.

ب: ميهماني رفتن : متاسفانه بعضي والدين كمي قبل از حركت به كودك مي گويد آماده شود واين كار باعث لجبازي و مخالفت آنها مي شود چون دايم به او تذكر مي دهيم كه زود باش، دير شد و...

ج: غذا خوردن وخوابيدن: كودك مانند افراد بزرگسال نمي تواند از نيروي تفكر و حركت در يك زمان استفاده كند و كودكان در اين موارد به سعه صدر بيشتري نياز دارند.

راه سوم: رشوه ندادن و حذف پاداش: اگر كودك براي رسيدن به مطلوب خود چه درست و چه نادرست شروع به گريه كردن و يا دادكشيدن بكند واز اين راه به خواسته خود برسد و والديني به اصطلاح حوصله ندارندبادادن امتياز(رشوه)به كودك اوراساكت ميكنندباعث پرورش لجبازي دراوميشوندالبته تشويق براي كارهاي مثبت وخوب بارشوه دادن فرق دارد.امابايدتوجه داشت كه تشويق وپاداش بايدبه اندازه ودرخوركاراوباشد.  

راه چهارم:عدم توجه وناديده گرفتن رفتاركودك لجباز:گاهي بهتراست وقتي فرزندمان شروع به دادوبيدادميكندخيلي سردوبي توجه ازكنارمساله عبوركنيم به طوري كه يامتوجه نشده ايم وياموضوع برايمان اهميت ندارد.

راه پنجم:برقراري ارامش وامنيت درخانواده :به هرحال درهرخانواده اي مسايل ومشكلاتي به وجود ميايدكه منجربه بحث وگفتگوميشود.والدين بايدبدانندكه تمام كه تمام مسايل گره هايي هستندكه بوسيله دست بازمي شوند

يعني به جاي بحث ومتهم كردن ديگران ،ارام وبدون برهم زدن امنيت افرادخانواده به خصوص كودكان،مشكلات ومسايل راميتوان به راحتي حل كرد.به طوري كه هم خودوهم ديگران ازاين نوع گفتگولذت ببرند.

راه ششم:راهنمايي اري امادخالت نه:پدرومادرازهمان شروع تربيت بايدحركت صعودي خودرابرپايه راهنمايي قراردهندتاكودك بتواندكم كم راه صحيح زيستن بدهد.ديگرقابل پذيرش نيست كه:من ميگويم اين طورباش ،من ميگويم اينجا نروو...بلكه ارشادوراهنمايي هاي خردمندانه وكمك گرفتن ازخودكودك درمشكلات ميتواندكمك بزرگي باشد.

راه هفتم :عدم لجبازي والدين:اموزش هاي عملي به مراتب ازاموزشهاي تئوري موثرتروآموزنده تر هستند. اگروالدين درحضوربچه ها بايكديگرلجبازي كنندخيلي راحت وبدون دردسرلجبازي رابه آانها يادميدهند و بچه ها

بطورواضح خيلي مشاهده ميكنندكه دران يكي ازوالدين باپافشاري ديگري رامجبوربه اطاعت ازخودميكندوانان متوجه ميشوندكه ازاين راه ميتوانندبه راحتي به خواسته هاي خودبرسند.

نتيجه: پدرهاومادرهابايدبدانندكه بردباري ميتوانندبراكثرنابهنجاريهاي چيره شوندواجازه ندهندكه كودك به تنهايي براي همه افرادخانواده تصميم بگيرد.متاسفانه بعضي والدين با گفتن: من حوصله ندارم يا كي حوصله اين كارها را دارد، سعي ميكنند با مسئوليت تربيت را كج به منزل برسانند. بهتر است با حوصله و بردبار باشيم و با خود باوري مثبت و عزت نفس به كودكان كمك كنيم واز هر روشي براي درمان لجبازي استفاده مي كنيم مراقب باشيم كه كودكان به خود يا ديگران آسيب نرسانند.

منابع:

*خانواده ودشواري هاي رفتاري كودكان

نوشته: دكتر علي قائمي

*رفتارهاي بهنجارو نابهجار

نوشته: دكتر شكوه نوابي نژاد

*مجله موفقيت      شماره: 159

*مجمع روانشناسی و علوم تربیتی گتوند